Na ongeveer 30 jaren zoeken, heb ik de blauwe uitvoering in mijn bezit. Dat is de Pupil die ik vroeger had, dus niet één met een zwart front. Dit is het tweede exemplaar dat ik tegen gekomen ben. Jaren geleden dook er een exemplaar op, maar voor dat ik het wist was die ( en terecht) aan de geestelijk vader van de Pupils, de heer Frencken, geschonken.
Dit keer kwam ik bij een collega radioamateur die nogal wat spullen uit een nalatenschap in de garage had staan. Het ging eigenlijk om wat groene apparaten, maar hij vertelde ook nog een paar dozen met onderdelen meegebracht te hebben, buizen, weerstanden en condensatoren. Nou, daar heb ik er al te veel aan. Ja, en hij had nog een radiokastje, waar hij zelf nog wel wat mee wilde. En dat was nu precies die Pupil met het blauwe frontje. Op mijn vraag of hij er een probleem mee had dit exemplaar voor een zwarte uitvoering te ruilen kwam het verlossende antwoord : Nee, maakt me niet uit". Hoewel 2020 een nogal rampzalig jaar is voor heel veel mensen, kan dit jaar voor mij niet meer stuk met deze mooie Pupil.
Dankjewel Aard!!!!!!
Op deze foto het echte exempaar in de blauwe uitvoering. Er zijn mensen die beweren dat die blauwe Pupils "nep"zijn. Ze zijn heel erg echt, maar er zijn er niet zo veel van gemaakt en dus zeldzaam. Vandaar de vele jaren die ik nodig had om zo'n toestelletje te bemachtigen. Mijn eigen Pupil heb ik met de vele experimenten dusdanig beschadigd en verminkt dat het frontje in de afvalbak terecht is gekomen.
Zijaanzicht van dit wonder der techniek.
Een paar krasjes op het front.maar dat kan ook na zo'n 65 jaar. De ontvanger is voozien van een Amroh-pijlknop, ivoor-kleur. Er waren ook uitvoeringen met een spierwitte knop met een zwart streepje.
Het binnenwerk met moderne keramische condensatoren, in de oudere uitvoeringen zijn wat oudere types condensatoren gebruikt. Op deze afbeelding een echte (niet meer werkende) anodebatterij.
Een blik op de antennespoel, de 402 van Amroh. De mono-cel is een wat recenter type. Ten eerste waren die vrij snel leeg en ten tweede liepen ze uit met een verwoestende uitwerking op de ander componenten. Dus tijdig verwisselen of verwijderen is hier het advies.
De anode batterij. De 15 plus en min werden gesoldeerd en de grijze draad die verbonden is met het schermrooster van de DL92 was met een rood stekkertje voorzien. Door een andere spanning te kiezen kon je de radio laten oscilleren of net er tegen aan instellen voor een betere ontvangst.
Op deze afbeelding een microfoonkapsel van een Engelse koolmicrofoon uit de tweede wereldoorlog. Door deze in serie met de antenne te schakelen en het Puplletje te laten oscilleren kon de radio-ontvanger als zender worden gebruikt. Als je niet te dicht bij de microfoon sprak ( anders verstemde de oscillator) kon ik mij zelf op de ouderlijke radio horen. Sensatie !!!! Het ding mee in de tuin, een stukje draad als antenne en de ouders of mijn zus onophoudelijk aan het hoofd zeuren of ik nog te horen was. Ik was wel heel bang voor de opsporingsdienst van de RCD en zag in elke auto (dat waren er toen niet zo veel) een peilwagen van de PTT. Ja, met een bereik van mijn zendertje van ca 50 meter drukte ik de Hilversumse zenders in het westen van het land volledig weg. ( Dacht ik ). Nou ja, het waren inderdaad spannende tijden.
Het microfoonkapsel waar dus in gesproken moest worden.
De achterkant, in het midden zit een gat waar je gemakkelijk een draad in kan steken. Voor de tweede aansluiting werd dan een ader van een stukje netsnoer in de verende buitenring gevlochten. Solderen ging (nog?) niet. Dat kwam door gebrek aan vakmansschap of een te kleine soldeerbout.
Op deze foto is het verschil te zien tussen de echte blauwe Pupil (links) en een namaakexemplaar (rechts). De echte is wat donkerder van kleur en glimt iets harder dan de namaak.
De beide Pupils onder een andere hoek, het verschil is toch wel duidelijk te zien.
De namaak Pupil, als je geen vergelijkbaar exemplaar hebt valt de lichtere kleur absoluut niet op.
Voor schema en ander bouwadviezen kunt u de andere Pupil-pagina's raadplegen.
.