Onlangs, op de 23 juli 2010, is mijn moeder overleden. Ze had de mooie leeftijd van 91 jaar.
Het oudershuis houdt dus op te bestaan en zoals gebruikelijk, had ik veel eerder alle, gedurende 68 jaar, bewaarde dingen moeten gaan bekijken en had ik mijn moeder nog van alles kunnen vragen. Maar ja, je denkt "Ze is 91, dan zal ze de 92 ook nog wel halen". Niet dus. Bij het opruimen van het huis zullen er nog wel meer verrassingen opduiken, deze rubriek wordt daarom nog een poosje voortgezet.
Te beginnen met het luik voor de onderduikers. Het huis werd in 1941, tijdens de tweede wereldoorlog gebouwd. Getekend en ontworpen door mijn vader. Hij had een vooruitziende blik, want hij bouwde al een schuilplaats in één van de slaapkamers. Ik heb nu van die plek het behang weggehaald en het luik ontdekt. Ik wist dat het er was, maar had er nooit in gekeken.
Op deze foto is het houten luik te zien.
Hier zijn de beide schuifjes te zien waarmee het geheel klem gezet werd.
De schuif was zo gemaakt dat er geen uitstekende delen aan zaten en het behang niet bobbelde.
De opening waardoor de onderduikers naar binnen moesten. Van mijn ouders heb ik begrepen dat de mensen op hun buik in de opening moesten liggen endan met hulp van mijn vader, aan de benen, naar binnen geduwd werden, zoals we vroeger kruiwagentje speelden.
Te zien is dat het luik de laatste jaren niet open is geweest.
Op deze vloer lagen wat stro-matrassen en er was plaats voor drie mensen. Gedurende de oorlog zijn er echter nooit meer dan twee onderduikers tegelijk in de ruimte geweest. Deze mensen werkten overdag op een boerderij, ongeveer op een halve kilometer afstand van ons huis.s'Avonds sliepen ze dan bij ons.
Rechts is de muur van de slaapkamer te zien.
Deze papier-resten lagen op het muurtje. Ik zal binnenkort eens kijken wat daar in zit. Spannend......
NIETS DUS........ , jammer!!