Dit apparaat is een Autoruf-Empfänger, een soort Semafoon, van de firma Hasler in Bern, Zwitserland. Op de componenten is te zien dat het ding in 1958 geproduceerd werd, dus nu, 2024 al meer dan 66 jaar oud is. De werkfrequentie ligt tussen 70 en 89 MHz. Het apparaat kon in een voer- of vaar-tuig worden gemonteerd en met een code kon de gebruiker worden opgeroepen.
Voorgeschiedenis:
De behoefte aan zo’n landelijk oproepsysteem werd door PTT in 1952 onderkend toen bleek dat het toenmalige landelijk openbaar mobilofoonnet , met slechts twee kanalen, zou moeten worden omgezet naar 8 kanalen. Het oproepen van een mobiele abonnee zou dan moeilijker worden. Bovendien bleken er groepen gebruikers te zijn die behoefte hadden aan alleen een oproepmogelijkheid. Daarom werd besloten om daarvoor een aparte ontvanger met bijbehorende dienst te gaan gebruiken.
Eerste experimenten
Om inzicht te verkrijgen in de behoeften en wensen van het publiek werd besloten eerst op kleine schaal een proef te nemen met een dergelijk systeem. Hiertoe werd een ‘Autoruf’ systeem van het Zwitserse bedrijf Hasler voor 20 gebruikers aangeschaft dat in december 1955 in dienst werd gesteld.
Na de succesvolle proefneming met 17 gebruikers, o.m. artsen, vervoersbedrijven, GGD en servicediensten in Den Haag, werd het Hasler proefnet tot 1962 ingezet als communicatie middel bij de drooglegging en ontginning van Oost Flevoland.
De in dit hoofdstuk besproken apparaat is waarschijnlijk één van die, voor de PTT aangepaste, versies van het test-semafoon-net.
Het systeem bestaat uit een bedieningskastje en de igenlijke ontvanger, die ergens op een andere plek in het voer- of vaartuig geplaatst is.
Het bedienkastje, onder het dashboard van een auto gemonteerd.
Om het betreffende apparaat vanuit de centrale ( waar de zender stond) te bereiken moest met de hand het nummer worden opgegeven.
De ontvanger.
De ontvanger bestaat uit drie eenheden, het buizengedeelte, de automaat en de voeding. Hierbij bevat het eerste gedeelte twee HF-trappen, een oscillator met mengtrap, een superregeneratieve oscillator en twee laagfrequent-trappen. De middenfrequentie bedraagt 10,7 MHz, welk signaal via een kritisch gekoppeld bandfilter aan een quench-oscillator. wordt toegevoegd. De quenchfrequentie-spanning wordt door een 10 kHz. sperkring in de kathode en een laagdoorlaat -PI-filter in de anode van de eerste LF-trap onderdrukt.De automaat bestaat uit drie resonantie-relais, die bij een passende tooncombinatie alle drie geactiveerd worden. en hierdoor een triode geleidend wordt een impulsrelais geactiveerd wordt. Het ingangssignaal van de triode kan ingesteld worden om eventuele tolerantie-overschrijdingen van de schakeling te kunnen compenseren. Met een thyratron worden, bij een foute tooncombinatie, maar wel enkele juiste frequenties, de drie toon-relais terug gezet.De voeding kan met 6, 12 of 24 gestuurd worden. Ze levert dan 150 en 108 Volt ( gestabiliseerd). De relais worden met 22 Volt gestuurd. Bij de keuze van een andere voedings-spanning moet wel de triller omgewisseld worden, tevens moet een andere aftakking van de transformator benut worden.De buizenbezetting:1 x ECC84
3 x ECC81
1 x 5823
1 x OB2
Het type-plaatje met serienummer.
Klaar voor inbouw.
Vooraanzicht van dit typische apparaat.
Met dit schuifje aan de achterkant wordt de kast geopend en kan de set uitgebouwd worden.
De ontvanger, met onderin het ontvangergedeelte, links bovende drie toon-relais en rechts boven de voeding.
De onderzijde, met Zwitserse precisie bedraad.
Details van de bedrading, een lust voor het oog ( Voor de liefhebber natuurlijk)
De drie resonantie-relais.
Het relais van dichtbij.
De voeding van boven af gezien.
De vibratorunit, deze is voor 12 Volt geschikt.
Op deze foto is de text op de vibrator wat beter te lezen.
Enige technische details van het apparaat. Mocht er iemand geinteresseerd zijn in meer gegevens, ik heb de complete beschrijving.